การระบาดใหญ่ของ COVID-19 สร้างความเสียหายให้กับอุตสาหกรรมประมงทั่วโลก การล็อกดาวน์ การจำกัดการเดินทาง และการหยุดชะงักของห่วงโซ่อุปทาน ล้วนแต่สมคบคิดที่จะกดดันความต้องการปลาสดในตลาดและร้านอาหาร ในขณะเดียวกันก็ผลักดันความต้องการผลิตภัณฑ์แช่แข็งและแปรรูปเพิ่มขึ้น กับความต้องการที่เปลี่ยนแปลงไปเหล่านี้ชาวประมงต่าง พยายาม ตามให้ทัน
อย่างไรก็ตาม ความสามารถในการปรับตัวของชาวประมงนั้นไม่เท่ากัน และจากรายงานของ Future of Fishซึ่งเป็นองค์กรไม่แสวงหาผลกำไรที่มุ่งเน้นการยุติการทำประมงเกินขนาด ซึ่งได้เปลี่ยนอุตสาหกรรมการประมงไปในทางที่สำคัญ
รายงานดังกล่าวเน้นย้ำถึงแนวโน้มสำคัญหลายประการในการที่ COVID-19 เปลี่ยนแปลงอุตสาหกรรม ซึ่งรวมถึงการเห็นชาวประมงกระจายพันธุ์เป้าหมาย ตลาด และช่องทางการขาย ลงทุนใน “บัฟเฟอร์” เช่น เงินออมและอุปกรณ์ใหม่เพื่อสร้างความยืดหยุ่น การนำวิธีการผลิตและการตลาดที่มีเทคโนโลยีสูงมาใช้ใหม่ และเน้นตลาดในประเทศและในประเทศมากขึ้น แต่ในขณะที่ทั้งชาวประมงขนาดใหญ่และขนาดเล็กกำลังทำการเปลี่ยนแปลงในลักษณะเดียวกัน รายงานระบุว่ากองเรืออุตสาหกรรมขนาดใหญ่มักถูกจัดวางให้ดีกว่าเพื่อใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ เนื่องจากชุมชนประมงรายย่อยจำนวนมากไม่สามารถแข่งขันได้ พวกเขาจึงเสียพื้นที่ให้กับคู่แข่งรายใหญ่
“สิ่งที่ทำร้ายชาวประมงรายย่อยในเวลาปกติก็ทำให้พวกเขาเสียเปรียบในกรณีฉุกเฉิน” สเตฟานี สตินสัน ผู้จัดการฝ่ายสื่อสารของ Future of Fish กล่าว ตัวอย่างเช่น สถานะที่ไม่เป็นทางการมากขึ้นของชาวประมงรายย่อยที่อาจไม่ใช่ธุรกิจที่จดทะเบียน มักจะกีดกันพวกเขาออกจากการสนับสนุนฉุกเฉินของรัฐบาลที่อาจช่วยให้พวกเขาเปลี่ยนไปสู่รูปแบบธุรกิจที่ยืดหยุ่นมากขึ้น
เนื่องจากผู้คนมากกว่า 3 พันล้านคนอาศัยปลาเป็นแหล่งโปรตีนหลัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหลายประเทศที่พัฒนาน้อยที่สุด การรักษาและปกป้องการประมงรายย่อยในฐานะแหล่งความมั่นคงด้านอาหารและการดำรงชีวิตจึงเป็นเรื่องสำคัญ สตินสันกล่าว
“การสูญเสียชาวประมงรายย่อยจะกระตุ้นให้เกิดความมั่นคงด้านอาหารอย่างร้ายแรง และความกังวลเกี่ยวกับการดำรงชีวิตสำหรับชุมชนชายฝั่งทั่วโลก” เธอกล่าว “การอนุญาตให้ชาวประมงรายย่อยซึมซับโดยความพยายามของกองเรืออุตสาหกรรมไม่สามารถเป็นทางเลือกได้”
การประมงปลาทูน่าในมัลดีฟส์เป็นเพียงตัวอย่างหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงนี้ ในประเทศนั้น ผู้จับปลาทูน่ารายย่อยซึ่งโดยปกติต้องพึ่งพาการขนส่งทางอากาศเพื่อส่งออกปลาสด ถูกตัดขาดจากตลาดหลักเมื่อการขนส่งทางอากาศถูกระงับในช่วงต้นของการระบาดใหญ่ พวกเขาไม่สามารถแข่งขันกับกองยานอุตสาหกรรมที่สามารถแช่แข็ง จัดเก็บ และจัดส่งผลิตภัณฑ์ไปยังตลาดต่างประเทศในเวลาต่อมา
รายงานระบุว่าการปิดร้านอาหารและตลาดปลายังส่งผลกระทบต่อชาวประมงรายย่อยอย่างไม่เป็นสัดส่วนอีกด้วย ชาวประมงฝีมือดีหลายคนสร้างธุรกิจโดยนำเสนอปลาจากแหล่งที่มีความรับผิดชอบคุณภาพสูงในท้องถิ่น และได้รับรางวัลจากเชฟ ทว่าที่นี่เช่นกัน ผู้ปฏิบัติงานรายใหญ่ได้เข้ามามีส่วนร่วมบนสนามหญ้าของพวกเขา ตัวอย่างเช่น ในการประมงเฮกของชิลี กองเรืออุตสาหกรรมก่อนหน้านี้ส่งออกผลิตภัณฑ์แช่แข็งส่วนใหญ่ของพวกเขา อย่างไรก็ตาม นับตั้งแต่เริ่มมีการระบาดใหญ่ พวกเขาได้เพิ่มยอดขายในตลาดค้าปลีกในท้องถิ่นและตลาดกลางแจ้ง ซึ่งเป็นตลาดหลักสำหรับนักตกปลาที่มีฝีมือ เมื่อตลาดเหล่านั้นหายไป อาจเป็นเรื่องยากสำหรับนักตกปลาที่มีฝีมือจะหวนคืนมาตั้งหลักได้
อย่างไรก็ตาม ผู้ผลิตรายย่อยบางรายก็สามารถปรับตัวให้เข้ากับความเป็นจริงใหม่ได้สำเร็จ โดยที่หลายคนหันมาขายผลิตภัณฑ์ของตนทางออนไลน์ผ่าน Facebook และ Instagram Stinson กล่าว Fish Tiangge ซึ่งเป็นตลาดออนไลน์ในฟิลิปปินส์ เชื่อมโยงชาวประมงประมาณ 6,000 คนกับ 300,000 ครัวเรือนผ่านหน้า Facebook ของตนด้วยการส่งมอบโดยคนขับรถสามล้อถีบในท้องถิ่น โครงการนี้ได้รับการสนับสนุนจากหน่วยงานเพื่อการพัฒนาระหว่างประเทศแห่งสหรัฐอเมริกา แต่ได้รับเงินทุนอื่นๆ เพียงเล็กน้อย
“ลองนึกภาพว่าชาวประมงเหล่านี้จะทำธุรกิจได้อีกมากเพียงใดหากพวกเขาได้รับอุปกรณ์และการฝึกอบรมดิจิทัลที่ใหญ่ขึ้น เช่น เพื่อสร้างแบรนด์ดิจิทัลให้มากขึ้นหรือเพื่อรับการชำระเงินทางดิจิทัล” สตินสันกล่าว
เจสสิก้า เกฟาร์ต นักวิทยาศาสตร์ด้านสิ่งแวดล้อมที่มหาวิทยาลัยอเมริกันในวอชิงตัน ดี.ซี. ซึ่งไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับรายงานดังกล่าว กล่าวว่าการประมงในท้องถิ่นรายย่อยเป็นส่วนสำคัญของห่วงโซ่อุปทานอาหารที่หลากหลาย ซึ่งควบคู่ไปกับกองเรืออุตสาหกรรมขนาดใหญ่ที่สามารถดูดซับและ รับมือกับการหยุดชะงักทั้งในและต่างประเทศ อย่างไรก็ตาม ชาวประมงรายย่อยมักจะถูกบริษัทขนาดใหญ่แซงหน้าคู่แข่งได้ ในขณะที่ในขณะเดียวกันก็เสียเปรียบในการหาเงินช่วยเหลือในกรณีฉุกเฉิน เช่น โรคระบาด รัฐบาลจึงต้องพิจารณาว่าพวกเขาสามารถช่วยสนับสนุนและรักษาซัพพลายเออร์ในท้องถิ่นเหล่านี้ได้อย่างไร เธอกล่าว
“หากเราให้คุณค่ากับผู้ผลิตในท้องถิ่นเหล่านี้ด้วยเหตุผลทางวัฒนธรรมหรือเพื่อจุดประสงค์ในการสร้างระบบที่ยืดหยุ่นมากขึ้น ก็อาจเป็นสิ่งที่เราต้องลงทุนเพื่อให้ได้มาซึ่งการแข่งขัน” Gephart กล่าว
